Pleisters plakken of schrammetjes verzorgen?

​Afgelopen week hadden wij op de school waar ik werk weer leerlingenbesprekingen. Dan bespreken we samen met de intern begeleider een aantal kinderen die mogelijk wat aanpassingen nodig hebben in het ‘standaard’ programma. Dit gaat zowel op leergebied als op sociaal-emotioneel gebied. De sterke kinderen komen aanbod, maar ook de zwakke kinderen. En vandaag zat ik in de auto richting een leerling die ik begeleid, hij zit op een andere school dan waar ik juf ben, en ik zat het allemaal nog even langs te gaan in mijn hoofd. En ik voelde toen een frustratie. Eigenlijk best wel veel frustratie!

Zo heb ik bijvoorbeeld een aantal kinderen die erg onzeker zijn over hun eigen kunnen. Deze onzekerheid maakt dat ze een negatief zelfbeeld ontwikkelen en in sommige gevallen heeft dit tot gevolg dat ze niet zo presteren als dat wat in hun kunnen ligt. Maar in dit groepje zitten ook kinderen die qua leren het prima doen, maar qua gedrag vaak de grenzen opzoeken of heb ik ook een kind wat zwak is en dus vaak dingen opnieuw moet doen met extra uitleg. Deze kinderen krijgen vaak te horen dat ze iets niet goed doen op welk gebied dan ook. Wat zou ik graag met dit vijftal het schatgraversspel spelen. Want ik vind dat deze kinderen het verdienen om te weten waar ze goed in zijn, wat hun talenten zijn en vooral ook te voelen dat zij echt fantastisch zijn op hun eigen manier en wijzen!

Uit de leerlingbespreking kwam ook dat er een kind afhaakt met rekenen. Vooral nu we kale sommen gaan doen. Tellen gaat nog, maar getallen overzien is lastig. Wat zou ik graag met dit kind JaMaRa rekenen doen, want ik denk oprecht dat het hier baat bij heeft. Doordat het de eigen vingers voelt, ziet en ervaart wordt het rekenen mogelijk een stukje makkelijker en meer (letterlijk) eigen.

Ook heb ik een leerling die zwak is in lezen en eigenlijk nog steeds niet echt tot lezen komt. Ik zie bij dit kind een aantal reflexen niet geïntegreerd en ook zijn de ogen niet voldoende getraind. Maar vooral die reflexen zitten dwars. Wat zou ik graag de reflexen willen integreren met dit kind! Ik ben ervan overtuigd dat hij daardoor sprongen gaat maken. Ik weet natuurlijk niet of het lezen daarmee opgang gaat komen, maar ik weet wel dat hij meer ontspanning in zijn lichaam zal hebben en dus ook in zijn hoofd.

En dan zit ik in de auto en denk ik… Ja, maar wanneer moet ik dit dan doen? Ik heb een hele kleine klas, maar ik kan de kinderen niet alleen in de klas laten als ik met die ene leerling aan het werk ben. Tuurlijk kan ik het ook doen als de andere kinderen aan het werk zijn. Maar er is altijd ruis en ik moet overzicht blijven houden over de gehele klas, dus echte aandacht kan ik dit kind dan niet geven. Dit geldt ook voor het groepje waarbij ik schatgravers zou willen doen. Als ik dit in de klas doe, moet ik altijd mijn aandacht verdelen, op mijn hoede zijn en het overzicht bewaren. Dit betekent dat ik minder energie, tijd en aandacht heb voor dat kind of het groepje kinderen. Oh en ik kan prima even 10 minuten op de gang iets doen met een kind, terwijl de rest aan het werk is. Maar rustig zit ik niet en als er dan iets serieus op tafel komt kan ik er niet op doorgaan, want ik moet terug naar de klas. Het frustreert mij enorm dat ik wel de kennis heb om deze kinderen te helpen, maar dat organisatie zo is dat ik deze kinderen niet de ECHT AANDACHT kan geven die zij verdienen!

Na de begeleiding van dit kind ga ik altijd nog even naar mijn eigen school. En daar spreek ik een collega en vertel ik enthousiast wat ik met de leerling die ik begeleid gedaan heb met de lengtematen. Ik krijg een zucht van haar terug. Maar waarom die zucht vraag ik haar. Ze antwoordt: “Ik zou zo graag willen dat jij ook 1 of 2 keer met een aantal leerlingen van mij dat zou doen. Ze snappen het nu voor geen meter en ik heb niet de tijd, ruimte en aandacht om hun het eens op een andere manier rustig aan te bieden. Ik zou zo graag willen dat je gewoon een dag ambulant bent voor de gehele school, zodat jij deze kinderen af en toe kunt helpen!”.

Het enige wat ik als antwoord kan bedenken is: ‘JA, wat zou ik dat graag willen doen!’.

Mijn groep 3 is echt niet de enige met onzekere kinderen. Wat zou ik graag met groepjes kinderen schatgravers over ander spel spelen om hun zelfvertrouwen te vergroten. Wat zou ik graag met een groepje kinderen JaMaRa rekenen doen, want ook in groep 4 zitten kinderen die daar baat bij zouden hebben. Wat zou ik graag met reflexen en oogtraining willen werken, want ook in de andere groepen zijn er kinderen die te veel last hebben van niet geïntegreerde reflexen of ogen die getraind zouden kunnen worden. En dan heb ik het nog niet eens over spelling gehad! En wat zou ik graag een spreekuur hebben waarbij kinderen in overleg met de leerkrachten kunnen inschrijven om bepaalde stof in kleine groepjes (maximaal 3 a 4 kinderen) te herhalen of opnieuw aan te bieden, zodat zij na twee keer in de klas verder kunnen! Ja wat zou ik dit graag IN de school willen! Uiteraard in samenwerking met de leerkrachten, kinderen en ouders!

Maar eigenlijk wil ik gewoon heel graag ECHT Passend Onderwijs bieden, want wat ik nu doe in de klas is nep. Ik probeer iedereen op zijn eigen niveau aan te spreken, maar het gaat niet. Zeker in het jaarklassensysteem waar ik in werk is dit organisatorisch niet te doen. Er vallen te veel kinderen uit, omdat ze niet in dit systeem passen en niet ‘gemiddeld zijn’. Kinderen die flink uitvallen krijgen vaak Remedial Teaching buiten de school als ouders het kunnen betalen. Maar ik vind het pleister plakken, want vaak is het al te ver! Vaak is de achterstand te groot of is het al richting een gedragsprobleem gegaan of andersom. Ik vind het echt pleisters plakken op open wonden. We hopen dat de wond nog geneest. En ja de wond zal langzamerhand een wondje worden en hopelijk nog genezen. Maar er blijft wel voor altijd een litteken achter! Ik denk echt dat we bij een groot deel van de uitvallende kinderen het voor kunnen zijn door of het systeem aan te passen of een ambulant iemand in de school te hebben die wel het Passend Onderwijs kan geven! En nee ik ben niet zo onrealistisch dat ik denk dat ik alle open wonden hiermee kan voorkomen. Nee, hoe graag ik het ook zou willen. Er zullen altijd kinderen blijven met littekens, maar ik wil in ieder geval mijn best doen om de hoeveelheid open wonden te verminderen! Maar ja, hoe?

De vraag op dit moment is dan ook pas ik nog wel in dit jaarklassensysteem? Wil ik nog wel nep Passend Onderwijs bieden en iemand van buitenaf pleisters laten plakken? Of wil ik leerkracht zijn in een ander soort onderwijssysteem? Of wil ik graag diegene in de school zijn die de schrammetjes verzorgd? De vraag is dan weer, is daar geld voor? Wil een school daar geld voor uitgeven? Of wil ik graag alleen doorgaan met die open wonden te proberen te genezen?

Ik geloof dat ik wel weet wat ik! Ik wil zo graag die schrammetjes verzorgen! De enige vraag die nu nog overblijft… Is dit mogelijk binnen de school? Uhm….